“Take a back seat, you don’t get to ride with me, no.”

20. When Everything Is Better, I’ll Let You Know – Pip Millet

Müziğini keşfettiğim günden beri radarımdan hevesle eksik etmediğim, albüm çıkarmasını da bir buçuk senedir dört gözle beklediğim Pip Millett, nihayet bir uzunçalarla karşımızda. When Everything Is Better I’ll Let You Know, çok sevdiğim, tekrar tekrar dinlemekten katiyen sıkılmayacağım bir başka neo-soul / r&b albümü oldu yayınlandığı gibi: Tam da umduğum, gerçek olmasını istediğim şekilde yani. Geleceği epey parlak Pip Millett’ın, buna emindim ama bu kayıt da önermeme destek çıkacak o kanıt oldu.

“That Turkish Angora’s ’bout the only thing left of me and you.”

19. Chloë and the Next 20th Century – Father John Misty

Çağımızın en büyük söz yazarlarından, diskografisini itinayla ve özene bezene donatan Father John Misty yine şaşırtmadı sanıyorum ki hiç birimizi. “Nancy From Now On” gibi on yıldır tazeliğinden biraz bile ödün vermemiş bir mucizenin arkasındaki Joshua Michael Tillman, Chloë and the Next 20th Century’de müzikal gücüne kelimenin tam anlamıyla yeni bir boyut kazandırıyor, şahane albümlerle dolu kariyerine bir yeni halka ekliyor. Kendisi Don McLean’in (American Pie) mirasını taşıyor benim gözümde, öyle bir yetenek.

“You kiss me like your lips, your smile, betray the both of us.”

18. Leave The Light On – Pillow Queens

Dublinli alternatif rock grubu Pillow Queens, ikinci albümleri Leave The Light On ile yüreği ve içinde varlığını sürdüren duyguları alıyor merceğine. Daha ilk şarkıdan kalplerini dinleyicilerine açan grup, zamanında hissettiklerini ve hissetmeye niyet ettiklerini tüm dürüstlükleriyle anlatmaya başlıyor. İçinden “Delivered” şarkısını seçmiş olmama karşın, Leave The Light On bir bütün olarak; her bir parça birbirine oldukça güçlü bir yerden birleştiği, eklemlendiği için şahane, bunu da belirtmem gerek.

“Oh, what a lonely, heart strung feeling to be out of time.”

17. Are You Haunted? – Methyl Ethel

Methyl Ethel, dördüncü albümleriyle bir soru yöneltiyor bize. Kendi cevabını kendi veren, retorik bir soru bu tabii ki. Aslında perili olup olmadığımızı değil; bu perilerle ne yaptığımızı soruyor bize Avustralya çıkışlı grup. Are You Haunted? türler arasında geçişler yapmaktan çekinmeyen, sınırların iyice silikleştiği ve tam tersi bir biçimde duyguların yoğunlaştığı bir albüm. Öyle yoğun ki; dinlerken kapıldığımız cazibesinin altında bir tekinsizlik seziyorum ara sıra. Ama bunun üzerine düşünmek yerine kendimi Methyl Ethel’a emanet ediyorum, onlar biliyorlar ne yaptıklarını.

“Boredom you wouldn’t write, boredom will not let go.”

16. The Great Regression – DITZ

2016 yılında Brighton’da kurulan DITZ, çıkış albümleri The Great Regression’la aklımı başımdan aldı. Bunu ilk dinleyişimde başarmış olmaları zaten takdire şayan, ama döndükçe değerlenen, her ziyaretimde gönlümdeki yeri sağlamlaşan yapısı karşısında şaşkınlığım sürüyor. Epey gürültülü bu kayıt, sabır sınırını aşabilen şanslı faniler için muhteşem bir dünya vadediyor. Kapısını aralayıp içeri girdiğinize keskin bir ışık gözününü kamaştırabilir. Post-punk denen bu ışık iyi ki var ya hayatımızda.

“It’s alright, I’m coming to foster, every dime to every passenger.”

15. Memorial – THUS LOVE

Albüme giden yolda yayınladıkları teklilerle dikkatimi üzerlerine mıknatıs gibi çeken THUS LOVE, ilk albümleri Memorial ile kariyerlerine olağanüstü bir başlangıç yapıyor. Seslerini en az yükselttikleri kadar alçalttıkları; bağırdıkları kadar es verdikleri anlarla da bir anlatıyı tamamlıyor bu ekip albüm boyunca. Tanışma faslını hızlıca geçip dert ortağı olmaya niyet ediyorlar, kendileri anlattığı gibi bize de düşünmek için pay bırakıyorlar. Vermontlu bu yeteneklerin gelecek projeleri için heyecanlanmaya başladım bile ben, arayı açmazlar umarım.

“When we realize that we are broke and nothing mends, we can drop under the surface.”

14. A Light for Attracting Attention – The Smile

Bir yıl sonu listesi, o üç yüz altmış beş veya altı günlük seri içinde kayıt almışsa eğer, Thom Yorke’suz olur mu hiç? Radiohead’in yan projesi gibi görebileceğimiz, Yorke’un yanına Jonny Greenwood ve Sons of Kemet’in davulcusu Tom Skinner’ı alarak kurduğu The Smile, zaten grubun yıllardır aşina etmiş olduğu, biricik ve yeri doldurulamaz hüzünler zincirine yeni bir parça daha ekliyor. A Light for Attracting Attention, siz dertlenmeye devam edin bakın biz müziğimizle hep yanınızdayız diyor kelimenin tam anlamıyla.

“In the shade where he lays, I paint a portrait.”

13. Ugly Season – Perfume Genius

Bir tüm zamanlar favorisi Perfume Genius biliyorsunuz benim için. Set My Heart On Fire Immediately (2020) ile belki de bu on yılın en iyi kayıtlarından birini çıkaran Michael Alden Hadreas, bu kez olabildiğince deneysel bir yerden meselesini anlatmayı tercih etmiş, iyi ki de böylesini uygun görmüş. Ugly Season dinleyicisini herhangi bir yerden yakalayabileceğinin işaretini ilk dakikasından veriyor aslında; ama asla bir harita sermiyor önümüze, tüm yolu kendimizin deneyimlemesini bekliyor. Bu nedenle de büyüsü, gönlünüzü fethettiği yerden sonra başlıyor tam anlamıyla. Perfume Genius yolun sonunda, atmak gerek o adımı.

“And if I’m going to stabilize, and if I’m going to stabilize, and if I’m gonna stay.”

12. PAINLESS – Nilüfer Yanya

Nilüfer Yanya ikinci kez bir uzunçalarla çıktı karşımıza senenin ilk aylarında. Miss Universe (2019) -ve Inside Out’u (2021)- takip eden PAINLESS, özellikle sonraki geri dönüşlerimde değerini artırdı, konseri öncesi gerçekleştirdiğim ziyaretlerle de etkisi gönlümde momentum kazandı. Yanya’nın söz yazarlığında belli kalıpların tekrarlarından aldığı destek, bir başkası tercih etse onu monoton kılabilecekken; söz konusu kendisi olunca tam tersi bir etkiyle; duygusunu pekiştiren ve özenle işleyen bir kullanıma dönüşüyor. Bu açıdan da eşlik etmesi epey keyifli parçalara dönüşüyor albümde yer alan şarkıların her biri.

“But those poems in your eyes, they pull me to the deep.”

11. Funland – Coyle Girelli

Daha önce Your Vegas ve The Chevin gibi grupların vokallerini üstlenen İngiliz müzisyen Coyle Girelli, ikinci albümü ile çıktı bu sene karşımıza. Tutkularını, dertlerini ve düşlerini söze dökmekte kusursuz bir çıkaran Girelli, dinleyicisini Funland ismini verdiği dünyasına çağırıyor; ortak bir paydada, hissedebileceğimiz her şeyi bir araya getirerek buluşacağımız anı bekliyor. Albümün tamamı, bir önce dinlediğimiz ya da az sonra dinliyor olacağımız şarkı fark etmeksizin müzikal anlamda muazzam bir yol çiziyor bize. Kulak verdiğimiz ilk andan itibaren edindiğimiz tanışıklıkla, çok yalın bir biçimde seriyor önümüze tüm kartlarını. Hüzünlü, tutkulu, nefis.

“On the river, on the ledge, on the bridge, on the side of your face at the bar, it went dark, I saw light.”

10. The Line Is A Curve – Kae Tempest

En az bir kez dinlemiş olan herkes Kae Tempest’ın yaptığı üretime, müzikle kurduğu ilişkiye hayrandır sanıyorum ki. Nisanda yayınladığı yeni albümü The Line Is A Curve yer yer spoken word’e de yakınsayan, sarf edilen sözlerin ve kurulmuş cümlelerin çok daha önemli kaldığı bir konstrüksiyona sahip. Tempest’ın kayıt boyunca Grian Chatten, Lianne La Havas ve Kevin Abstract gibi isimleri de konuk aldığı albüm, kendisinin neden Birleşik Krallık hip-hop sahnesinin en kıymetli sanatçılarından biri olduğunu hatırlatıyor, her şarkıda yetkinliğini yeniden ispatlıyor.

“Oh, what a wasted love, we all sting in our hearts, and I said, 15 again.”

9. Autofiction – Suede

Otuz yıldır gönülleri fetheden, kendi isimlerini taşıyan çıkış albümlerinden beri bir an olsun dinleyicisini yalnız bırakmayan, Londra müzik sahnesinin de göz bebeklerinden Suede, dört yıllık sessizliğini yeni uzunçalarları ile bozdu, ne de güzel etti. Britpop ve glam rock’ın, alternatif müziğin devleri, Autofiction ile çok iyi bildiğimiz ve epey de sevdiğimiz diskografilerine bir halka daha eklemiş; on yıllar ve kuşaklar ötesi bir işe imza atmış. Suede’de (1993) “So Young”, Coming Up’da (1996) “Beautiful Ones” varsa şayet; bu albümde de tıpkı onlar gibi ilerleyen yıllarda klasikleşebilecek “15 Again” ve “That Boy on the Stage” gibi şarkılar mevcut. Yine zamansız, yine kusursuz.

“Is your muffin buttered? Would you like us to assign someone to butter your muffin? Excuse me, what?”

8. Wet Leg – Wet Leg

Rhian Teasdale ve Hester Chambers’ı bir araya getiren yeni projeleri Wet Leg, bu yılın en büyük çıkışlarından biri hiç şüphesiz. Tam bir çılgınlık, muazzam bir coşku. Kendi adlarını taşıyan albümleri katılabileceğiniz en iyi partilerden biri, ikilinin söylediği her şarkı unutamayacağınız bir yolculuğun farklı durakları. Bazı şeyler için artık epey geç, bazıları içinse daha çok erken. O yüzden hadi kalkın, dans edin, bağırın, bu deneyimin bir eşlikçisi olun. Wet Leg, şu an bile endüstrinin yeni yıldız ikilisi olmuşken; bu albümü takip edecek projeleri, adımları ve kararları hayal dahi edemiyorum. Şezlonglar, güzeller güzeli şezlonglar.

“Or praise the Lord, burn my house, I get lost, I freak out, you come home and hold me tight, as if it never happened at all.”

7. Ants From Up There – Black Country, New Road

İlk albümleri For the first time (2021) sene-i devriyesini doldurmadan çıkagelen Ants From Up There, Black Country, New Road neden çağımızın en büyük gruplarından biri sorusuna öyle güzel bir yanıt veriyor ki. Üzülmek istiyorsak da, eğlenmek istiyorsak da çaremiz onlar; derdimiz de devamız da. Gençliğimizde Black Country, New Road vardı diyebileceğim, grubu ‘bizim’ kılan her bir yapı taşına teşekkürü borç biliyorum. Çıkışına günler kala, iki senedir sesiyle bizi büyüleyen Isaac Wood’un ekipten ayrılması, kalan üyelerin nasıl bir yol izleyeceği üzerine ettiğimiz sohbetler derken iyice dert ortaklarımız, arkadaşlarımız olan grubun geleceği için de müthiş heyecanlıyım. Tüm yıl konuştuk zaten, elimde olsa bir on yıl daha konuşurum, bıkmam, yorulmam.

“What you gonna do? What you gonna do? What you gonna do when you get to the water?”

6. Cool It Down – Yeah Yeah Yeahs

Dokuz yıllık geri dönüşlerini Perfume Genius’la olan iş birlikleri “Spitting Off the Edge of the World” ve albümün kapak tasarımında Alex Prager imzası olacağının haberiyle müjdeleyen Yeah Yeah Yeahs, tam anlamıyla burada, yeniden gündemimizde. Tüm gücüyle dinleyicisini selamlayan Karen O, Nick Zinner ve Brian Chase, belki de kariyerlerinin en iyi albümüne imza atıyor Cool It Down ile. Fever To Tell (2003) ve It’s Blitz! (2009) de iyi ki var ama bu albümün kendi tarihimdeki yer çok ayrı olacak. Mars’ta bir uçurumun kenarındayız, kurtlar sarmış etrafımızı, yanıyoruz, tutkuyla.

“Hope you find peace for yourself, new boyfriend ain’t gon’ fill the void.”

5. Gemini Rights – Steve Lacy

Zamanında “Dark Red”, yayınladığı gibi de “Bad Habits” ile listeleri alt üst eden Steve Lacy’nin yeni albümü 2022’nin neo-soul olayı benim gözümde. Gemini Rights, cenneti de cehennemi de gösteren; aşkı da nefreti de, varı da yoğu da resmeden, gücünü dile getirdiği ikilikler üzerinden alan muazzam bir kayıt. Steve Lacy kalbini bize tüm dürüstlüğüyle açıyor, bakın hem böyle hem de böyle olabilir diyor. Sadece kendini yansıtmıyor, bize de bir ayna tutuyor. Çizdiği çerçevenin içinde en az kendi kadar bizim de iyileşebilmemiz için bir alan açıyor. Şarkıları herkes için bir sığınak, dilediğimizce kalabiliriz, dinledikçe de iyileşebiliriz.

“Blank canvasses, lent against gallery walls, flowing towards sculptures of anything goes.”

4. The Car – Arctic Monkeys

Her ne kadar Alex Turner’ın diğer projesi The Last Shadow Puppets’ı takip ediyor olsam da; Arctic Monkeys ile ilişkimiz daha uzaktan yürüyordu, ta ki bu seneye kadar. Grubun yedinci albümü karşısında tüm savunma sistemim zayıf düştü, büyüsü karşısında tüm argümanlarım geçersiz kaldı. The Car, başta Turner’ın olmak üzere; Arctic Monkeys’in kaydettiği müzikal anlamda en olgun, en sağlam albüm kanımca. Boş bir otoparkta bulunmanın tekinsizliği, distopik bir evrende geçen bir filmin soundtracki olabilecek kadar gergin atmosferiyle The Car, dinleyeni tatmin etmek için epey cömert hamleler sergiliyor. Bir başka gerçeklikte hüzünlü olmanın merakı içinde, sona erdiği anda yeniden oynat tuşuna basmamız için kapıyı aralık bırakıyor.

“The overload of discontent, the constant burden of making sense, it won’t relent, it won’t repent, how to remain in dissonance.”

3. The Overload – Yard Act

Eğleniyorum, eğleniyorsun, çünkü eğleniyoruz. Dağınığım, dağınıksın, çünkü dağınığız. Mevcudum, mevcutsun, çünkü mevcuduz. Leeds çıkışlı post-punk grubu Yard Act’le tanışma albümümüz tam da böyle bir ruh hali içinde sarıp sarmalıyor dinleyicisini. The Overload çok eğlenceli bir temelden yükseldiği kadar, sözünü sakınmadan söylemeyi de ihmal etmiyor. Coşkusunun yanı sıra dile getirdikleriyle de öne çıkıyor. Grup önce türlü köprüler kuruyor, sonra da tabiri caizse bu köprüleri teker teker yakmaya başlıyor. Alevlerin arasında büyüdükçe büyüyor, yılın en başarılı post-punk gruplarından birinin doğumuna tanık ettiriyor dinleyicisini. Ziyaret etmesi de, zevk alması da, övmesi de takvim yaprağında gördüğümüz yıldan bağımsız, ondan öte.

“So I, I’m just a fool who fell for you, tried to just reach you how I can, but these waves won’t subside for me, I guess I’ll just have to cry to sleep.”

2. The Alien Coast – St. Paul & The Broken Bones

Keşfettiğimden beri beni bir gün olsun yalnız bırakmayan; sevincime, hüznüme, öfkeme, özlemime ortak olmaktan bir an olsun çekinmeyen The Alien Coast, sekiz üyeden oluşan St. Paul & The Broken Bones’un en yeni uzunçaları. Bir tür olarak soul’u olabilecek en güzel şekilde icra eden, arada soft rock sularına da giren albüm, görünmeyeni görünür kılan, karanlığa ışık tutan muazzam bir iş. Gönlümdeki yerini tarif etmek bir gün zorlaşırsa eğer, ömrüm boyunca düzenli olarak dinleyeceğim, her geri dönüşümde güvende hissedeceğim sayılı albümlerden biri olduğunu söylerim. Çok büyük bendeki yeri, ilk kez dinlediğim o kış akşamı bir kilometre taşı kendi düzlemimde hatta.

“I love you, I love you, I told you I do, it’s all I’ve ever felt, I’ve never felt so well, and if you don’t know it, I wrote you this tune, to be here loving you when I’m in the tomb, I’ve eddied the heart now, from Dublin to Paris, and if there was sunshine, it was never on me, so close, the rain, so pronounced is the pain, yeah.”

1. Skinty Fia – Fontaines D.C.

Yılın en iyisi, hikayemin bir tanesinde sıra. 2017 yılında Dublin’de kurulan post-punk grubu Fontaines D.C.’nin üçüncü albümü bana göre sadece 2022’nin değil, punk tarihinin, rock tarihinin, hatta müzik tarihinin en özel işlerinden biri. Skinty Fia, başta İrlanda’ya yazılmış bir mektup, memleketinin sevdasını da öfkesini de karşısına alan, anlatan, aktaran, iyisiyle kötüsüyle onunla yüzleşmeyi görev edinen bir manifesto. Epey kişisel, kişisel olduğu kadar da evrensel. Hem bir merhaba, hem bir elveda. Grian Chatten, Carlos O’Connell, Conor Curley, Conor Deegan III ve Tom Coll ayrı ayrı şairleri bu mektubun, her biri de birer öznesi, birer kahramanı bu anlatının. James Joyce da burada, Stephen Dedalus da. Dört tarafı denizlerle çevrili ve adına İrlanda denen bu kara parçasında var olan bir efsane, geyiğin lanetinin (the damnation of the deer) ara sokaklarında ve meydanlarında dolandığı soğuk bir gece Skinty Fia. Yürümek bize kalmış, fark etmek ve değiştirmek de. Anlatının neresinde durduğunun bir önemi yok, önünü görsen yeter.

Not: Blogun önceki adresinde, Skinty Fia yayınlandığı vakit derinlemesine bir inceleme yazısı yazmış, yer alan tüm şarkıların albümdeki ve bendeki yerinden epey detaylıca bahsetmiştim. Şu an yazıya ulaşım yok, ama en kısa zamanda düzenleyip buraya da taşıyacağım. Bu not o zaman güncelleyecek kendini bağlantıyla beraber.